Afscheid van de Peerkeschool

Vrijdag was het zover. Jammer genoeg mijn laatste stagedag op de Peerkeschool. ’s Ochtends vertrok ik met zware zakken naar school. Daarin zat drinken, taart, een cadeautje voor de mentor…

Eénmaal op school aangekomen begon het te regenen. Ik dacht: ‘Het is geen waar hé.’ Want ik ging met de kinderen naar de Palmentuin gaan. Gelukkig klaarde het vlug op en kon ik naar de ochtendzege naar de Palmentuin stappen.

Na een half uurtje stappen kwamen we aan. De kls mochten op de speeltuin spelen. Ondertussen sminckte ik hen. De kls, juf Jacqueline en ik hebben echt genoten. Dit was een hele leuke afsluiter.
Na 1 uurtje te spelen wandelden we terug naar school. Daar stond er de kls nog een verrassing te wachten. Ik had nog een taart gekocht waar ze allemaal een stukje van kregen. Ze vonden het heel lekker.
Nadat de kls gegeten hadden gaf ik mijn mentor haar geschenkje. Ze kreeg een boek waarin er allerlei activiteitjes stonden om muziekinstrumentjes te maken. Dit vond ze heel leuk. Ze zei me dat ze bij het doorbladeren van het boek al enkele leuke ideetjes op deed. Ik hoop dat ze gebruik gaat maken van dit boek maar ik ben bijna zeker van wel!

Toen ik van mijn kleuters afscheid aan het nemen was, kwamen alle leerkrachten en de directie in mijn klas. De hoofdkleuterleidster onderbrak mijn afscheid en deed een hele speech. Die ging over dat ze mijn manier van werken leuk vinden, dat ze merken dat de kleuters mij graag zien en dat zij mij ook graag zien, dat ze het jammer vinden dat ik nu al afscheid moet nemen, dat ze mij nooit gaan vergeten… Opeens haalde ze een cadeautje te voorschijn. Dat had ik niet verwacht en dat moest zeker ook niet. In het pakje zat een houten Surinaamse klok. Heel leuk.

Nadat ik mijn cadeautje gekregen had, had ik voor de school ook nog een pakje. Ik heb hen een bedrag geschonken die ze kunnen gebruiken voor hun schilderwerk. Hier waren ze uiteraard ook heel blij mee.
Na het uitdelen van de cadeautjes ging ik verder met het afscheid nemen van mijn klas. De kleuters kwamen me om de beurt een brassa (= knuffel) geven. Ik vond dit persoonlijk wel een moeilijk moment. Deze kinderen zijn in goede handen maar toch is het moeilijk om ze nu al los te laten.

Na de kinderen was het moment gekomen om afscheid te nemen van mijn mentor. Zij had het heel lastig. Maar we hebben geluk, over twee weken ga ik nog eens terug om ze voor te stellen aan mijn mama en co. Dan zal het afscheid nog zwaarder zijn maar we kunnen er wel tegen J.

Deze week moeten we lesgeven in het buitengewoon onderwijs. Bij kinderen met leerproblemen. Volgende week moeten we lesgeven in het binnenland.
Het worden nog twee zware maar ervaringsvolle weken.

Groetjes

Sara