Nog twee weken stage in de Akselschool.Hoogtijd om nog eens iets te kopen voor de school. Ik heb al gevraagd aan Dennis, de huisbaas, waar ik speeltuingerei kan kopen. Hij is op zoek gegaan en heeft rond gebeld maar heeft niks gevonden.
Dennis zou Dennis niet zijn mocht hij geen kennis hebben die me zou kunnen helpen. ‘Kids zone’ is een winkel waar ze geïmporteerd speelgoed hebben. Daar zou ik het zeker moeten vinden.
Maandag gingen ik en Sara vol goede moed naar die winkel. Toen we aankwamen zagen we dat hij gesloten was. Het viel ons op dat hij precies al een heel tijdje gesloten was. Al zijn materiaal in de etalage was helemaal verschenen en de poppen die er lagen ontbraken benen en armen.
Ik had zo mijn hoop op die winkel gezet omdat ik nergens anders terecht konden.
Dennis probeerde de man te bereiken. Na twee dagen blijkt dat die man samen met zijn vrouw op vakantie is in Nederland en dat er niemand in die winkel kan.
Binnen 10 dagen komt hij terug naar Suriname en dan mag ik in die winkel rondneuzen.
Het enige probleem is dat ik dan geen stage meer heb in de Akselschool. Het is veel leuker om iets te schenken als ik er zelf ook nog ben. Dan kan ik zien en meegenieten hoe ze met het gekregen materiaal omgaan.
Momenteel sta ik dus even voor een dilemma: kies ik voor ander materiaal en geef ik het deze week nog of wacht ik tot ik in de winkel kan om dan misschien een glijbaan en/of een klimrek te kunnen kopen maar dan krijgen ze het pas binnen twee weken.
Om de kinderen en de juffen toch al te kunnen plezieren kocht ik al zandspeelgoed. De ‘speelplaats’ bestaat uit zand dus dat mag hier niet ontbreken vind ik.
De hoofdkleuterleidster was razend enthousiast en bedankte me voor alles wat ik voor hen deed.
De kinderen waren ook heel enthousiast toen ze met het materiaal mochten spelen. Hun kleine kinderhandjes waren veel te klein om al alle spullen tegelijk te dragen. 3 schepjes, twee zeven en een vormpje in de handen 2 ballonnen in de mond en nog vinden dat ze niet genoeg hebben. Het was ieder voor zich in het begin.
Al snel begonnen ze het materiaal te delen en hielpen de jongens de ‘zware’ emmers zand te dragen voor de meisjes. Hierbij lieten ze natuurlijk hun eigen spullen niet los.
Alle kinderen waren zeer betrokken en gingen stilaan samenwerken. Ze vulden samen emmers en vormpjes. Ze hielpen elkaar bij het zeven van het zand. ….
Hier zullen ze nog heel veel plezier aan beleven.
Op het einde van de dag was ik zeer tevreden met mijn nieuwe aankoop.
1 opmerking:
Hey,
Het doet deugd te zien hoe jullie daar met de kinderen, maar ook met de volwassenen omgaan. Dat ons geld van de spaghetti avond goed zou besteed worden daar twijfelde niemand aan, toch krijg je een traan in de ogen als je leest wat een kleine gift voor grote gevolgen heeft. Hopelijk kunnen de kids daar jaren genieten van jullie inzet en liefde voor jullie vak.
Goe bezig meiden.
Ps. Willen jullie eigenlijk nog wel terugkeren?
Een reactie posten