Na een ziekelijk weekje zijn we zondag toch even op pad gegaan.
’s Ochtends hebben we met Dennis Paramaribo wat beter leren kennen. We zijn met hem verschillende wijken gaan bekijken. Eerst reden we over de bekendste Surinaamse brug: de Wijdenboschbrug.
Als we over de brug waren, waren we in een Hindoestaanse wijk. De Hindoestanen hebben vlagjes op hun erf staan, dit heeft te maken met hun geloof.

Na een half uurtje rijden kwamen we aan de splitsing van de Surinamerivier en de Commewijnerivier. Daar waren er enkele Chinezen aan het vissen. Opeens had er een man beet. Zo een grote vis, echt zotjes.
Nadat we dit bezocht hadden wandelden we nog wat verder op de dijk. Daar vertelde Dennis ons wat over de oorlog met de Fransen en de Duitsers. In de Surinamerivier zie je een stuk van een boot liggen. Deze is gezonken tijdens de Tweede Wereldoorlog. Je ziet de boot echt nog goed liggen.

Na dit te bezoeken reden we wat verder naar Mariemburg. Daar is een oude suikerrietfabriek gevestigd. Nu verhandelen ze geen suiker meer in Suriname.Vroeger was dit een belangrijk inkomen voor hen maar nu handelen ze hier niet meer in. Nu staat die fabriek open voor toeristen. Dit gaan we eens op een later tijdstip bezoeken.

Na Mariemburg reden we terug door het centrum van Paramaribo naar blauwgrond. Op blauwgrond wonen heel wat Javanen. Zoals jullie merken wonen de volkeren hier echt bij elkaar. Ook al komen die volkeren onderling heel goed overéén. Op blauwgrond zijn we even gestopt aan de Surinamerivier maar omdat het begon te regenen zijn we daar niet gebleven.

Daarna zijn we terug richting Hoogestraat gereden om nog een beetje te werken voor school.

Lang leve Danta Bai… NOT!

Zondagnacht viel het eerste slachtoffer in ons huisje. Sara werd ziek. De hele nacht braken, buikloop, braken, buikloop… Zo ging het een hele dag door.
’s Middags viel het tweede slachtoffer: Kim.’s Avonds voelde Joke zich ook geroepen om ziek te worden.
Omdat 3 slachtoffers nu wel wat te veel van het goede was belden we onze lieve huisbaas: Dennis. Die stond vliegensvlug aan onze deur.
Hij bracht ons naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis maar daar zat te veel volk. Daarom reed hij verder naar het Academisch Ziekenhuis.
Daar werden we 1 voor 1 onderzocht door een Filipijnse dokter. Hij is nog maar 3 jaar in Suriname. Jammer genoeg kon hij nog niet zo goed Nederlands maar oké.
We hadden volgens de dokter griep. Het rare aan de zaak is dat we alle drie andere medicatie kregen.
Onze huisbaas wilde voor de zekerheid ook ons bloed laten prikken. Gelukkig was er niks aan de hand.

Na twee uren een half in het ziekenhuis te vertoeven kwamen we moe thuis en kropen we onmiddellijk in ons bedje.

Dinsdag ging Marieke naar school want zij deed niet mee aan het ziek zijn. Om twaalf uur stopte er een auto voor ons huisje. Wie stapte eruit? Marieke. Ze was flauwgevallen in haar klas. Met als gevolg een heel grote buil op haar hoofd.
Joke en ik zijn dan samen met haar en Dennis terug naar de dokter gegaan. Zij moest bloed laten prikken en haar even laten onderzoeken. Gelukkig was dit een betere dokter dan de onze.
’s Avonds namen wij contact op met de andere Belgische meisjes die mee waren naar Danta Bai. Zij waren ook allemaal ziek. Hun dokter had gezegd dat het een voedselvergiftiging was.

Woensdag: Marieke moest ’s ochtends opnieuw naar de dokter. Voor de zekerheid liet Dennis ons ook nog eens controleren. Die dokter bevestigde ons vermoeden: een voedselvergiftiging. Nu vielen alle puzzelstukjes inéén.

Vandaag gaat het met iedereen al een stuk beter. Gelukkig maar!

`t Is carnaval, `t is carnaval

Op vrijdag 16 febr. vierden ze op mijn school carnaval. Toen ik op school aankwam waren er al heel wat kindjes op school aanwezig. Ze waren echt grappig verkleed. Er was een mooie bij, prinsessen, supermans… Leuk om te zien.
Na de vlag heisen en bidden vertrok de carnavalsstoet. We wandelden langs de palmentuin en zo terug richting school. In de straat voor de school stond ons een cameraploeg op te wachten. Die filmde er maar op los. Deze ‘reportage’ zou ’s avonds in het nieuws te zien zijn. Allé eerst op de radio en nu ook al op tv, we zijn goed bezig J.

Toen we op school aankwamen, kon het heuse eetfestijn beginnen. De kls hadden vooraf een aantal dingen kunnen bestellen bv. Bruine bonen, popcorn, een ijsje… Wat zij daar allemaal eten, je kan het u niet voorstellen.
Om elf uur sloot de school al maar een aantal kinderen werden maar omstreeks twaalf uur afgehaald. Toch jammer voor die kinderen. Wij hebben ons dan maar even gezellig zetten kletsen. We hebben gepraat over onze leerkrachtuitstap op 3 maart, over Danta Bai waar ik dit weekend naar toe ga… Het was leuk.

Ik dacht dat carnaval hier anders zou gevierd worden maar dat is dus niet echt waar. De kls dragen dezelfde pakjes als de kls in België. Ook het feest houdt niet zoveel in.
Het was wel tof om ook dit eens mee te maken.

Maandag mogen Joke en ik lessen gaan volgen op het CPI. Het zijn lessen in handvaardigheid, tekenen, textiel en muziek. Ik ben eens benieuwd.

Ik moet nog veel zonnen.

Danta Bai

Even ontspannen mag toch?

Even baden, .... Toch liever met onze bikini.

Op vrijdag 16 februari 2007 vertrokken op weekend naar Danta Bai. Veel verwachtingen hadden we nog niet want we hadden niet veel informatie gekregen. De enige dat er moest zijn was ZON.

Voor we aankwamen was er eerst een lange busrit van 5 uren en een boottochtje van 30 minuten. Bij beiden beleefden we al een avontuur.

Bus: 5 uren rijden op een hobbelige stoffige weg. Alle ramen dicht en 28 ° meer uitleg is hier niet voor nodig.

Boot: Het was al donker toen we de boot moesten nemen. Voor velen was het de eerste keer dus sowieso een avontuur. We stapten zonder licht in wiebelend bootje tot overmaat van ramp botsten we nog op een steen. De stuurmannen sprongen uit de boot en probeerden ons weg te duwen. Je kan er wel in komen dat we helemaal niet op ons gemakje zaten? Er zaten immers piranha’s in het water!!

Rond 22.15 konden we onze bagage in onze hut plaatsen en rijst met kip gaan eten.
Heb bleef niet bij eten. De dames van Danta Bai plaatsen nog een pasje op de dansvloer. Wel gezellig maar heel lichamelijk.

Zaterdag stonden er verschillende dingen op ons programma. We zouden na het ontbijt van half 9 direct vertrekken met de boot naar een dorpje.
We zouden niet in Suriname zijn moest dat een beetje later zijn.
Om kwart na 11 konden we eindelijk vertrekken naar het dorp. Tijdens de boottocht hadden we een prachtig uitzicht. We maakten een wandeling in het dorp en mochten nog even zwemmen in het meer bij de stroomversnellingen. Na die verfrissende duik van 10 minuten moesten we alweer verder.

Pas om half 4 kregen we ons middagmaal: rijst met vis.
Daarna vertrokken behoorlijk snel naar de stroomversnellingen uit de buurt.
Daar konden we springen van 3 meter hoge rotsen. We vonden het fantastisch.
Er was ook een natuurlijke glijbaan. Cool! Dachten we. Ons achterste denkt er nog steeds anders over. Het was precies of je van schuurpapier gleed met je bikinibroekje aan.
Helemaal niet tof!

Nog wat blijven kletsen in de natuurlijke jacuzzi en we moesten al weer terug naar ons dorp.
We hadden nog steeds niet genoeg van al dat water dus gingen we ons wassen in het meer.
’s Avonds was er rijstsoep met kip weer op Surinaamse tijd. Na het eten was er een culturele avond gepland. Er waren wel 4 boten vanuit andere dorpen gekomen om mee te feesten. Een echte cultuurschok voor ons. Al dat lichamelijk contact zijn wij helemaal niet gewoon. Dus trokken wij om 23.00 uur al naar onze hut.

Zondagmorgen nog even genieten van het prachtige oord en de mis bijwonen. Rond half 4 vertrok onze boot al terug. Alleen was er een klein probleem. We konden niet allemaal in de boot. Plaats tekort voor 8 personen. Surinaamse organisatie. ;)
Onze bus moest in gang getrokken worden door de andere bus. Dat belooft.
Tijdens de busrit werd er veel gezongen en gelachen. Het maakte de lange busrit veel aangenamer.
We hebben er echt van genoten. Eens een weekendje ontspannen hadden we echt wel nodig en Danta Bai was er een ideale plek voor.

Eerste week stag bij juf Daans 4 jarige kleuters

Mijn tweede week actieve stage zit erop. Ik stond bij een andere groep.
Een groep van 18 vierjarige kinderen. Bij deze groep sta ik veel liever. De kinderen zijn veel rustiger in vergelijking met de andere klas. Ze maken ook veel kabaal maar ik kan ook hier heus wel mijn mannetje staan.
Deze kinderen genieten ook veel meer van liedjes die ik tussendoor zing.
Om echt bij het thema te blijven lukt me niet altijd. Vooral omdat ik opnieuw thema wonen/gebouwen heb. Ik keek al uit naar mijn volgende thema maar het was niet veel beter. Thema planten. Ik ken nog geen 1 Surinaamse plant. Dat wordt dus interessant voor mij en voor de kinderen. Doordat de thema’s over typische kenmerken over Suriname moet gaan heb ik heel veel opzoekwerk te doen en verlies ik veel tijd.
Maar ik doe het wel graag want ondertussen leer ik ook wee bij.

De kleuters hebben het hier wel moeilijk om vrij te spelen of om te fantaseren. Dit zijn ze niet gewoon en dat kan je duidelijk merken. Ze staan dan gewoon te kijken naar mij en weten niet goed wat ze moeten doen. Ik moet dan echt héél enthousiast meedoen om ze mee te krijgen. Gelukkig durven ze hun grenzen overschrijden en doen ze dan even gek mee als ik.

Deze week had ik ook een verjaardagsfeest in de klas. Het is inderdaad niet normaal hoe zoiets hier gevierd wordt. Chevello had een reuze taart mee voor 12 kleuters (er waren er 6 niet op school). Het bleef niet bij taart, er was ook nog patat (frietjes met nuggets), soft en zakken snoep voor iedereen.

De ouders sparen hier soms een volledig jaar om te kunnen vieren wanneer er iemand jarig is. Ik vind het jammer (klein beetje dom ook) om zoveel geld uit te geven want de kinderen krijgen het nooit op. Ze moesten meer dan de helft weer mee nemen naar huis. Echt zonde.

Ik had wel nog nooit een kind zo trots weten te zijn omdat het zijn verjaardag was. Prachtig om te zien. Hij had nieuwe kleren aan, had zijn haren laten knippen, kreeg bloemen van de kinderen uit de klas, kreeg zoenen van alle juffen, mocht

taart en snoep uitdelen en werd gezegend door een gebed. Echt feest!!!

Snoep, patat, soft en taart

Spetter spetter spat

De prachtige glijbaan

48 kinderen in een bad van 10 op 10

Om 09.00 uur kwam het busje voor 30 personen

ons oppikken. We waren in totaal met 3 begeleiders en 48 kinderen. Het zwemmen gebeurt met twee scholen samen om de prijs voordelig te kunnen maken. Iedereen die betaald mag mee gaan zwemmen. Dit geldt voor alle klassen van de twee kleuterscholen.
De kinderen zaten véél te dicht op elkaar in de bus. Echt onverantwoord.

Eens aangekomen aan het zwembad mochten alle kleuters hun kleren aandoen en op het bankje leggen. Iedereen moest heel goed naar zijn plastiek zak kijken zodat ze hem na het zwemmen zouden terugvinden. De kinderen keken dan ook echt heel goed. Super grappig om te zien.

De zwemles was te vergelijken met hoe wij het zouden doen maar niet speels. De kleuters moesten heel de tijd overlopen en opdrachtjes uitvoeren. Er werd geen rekening gehouden met de beginsituatie van ieder kind. Dus er bleven veel kinderen achter.

Op het einde mochten ze ook eens 5 minuten vrij spelen. De kinderen waren niet te houden. Ze vonden het echt super om zo in het water te kunnen spelen. Het zou een sprookje geweest zijn mochten de twee juffen geen commentaar beginnen te geven.
Geen sprookje dus. Zelf tijdens het vrij spel mochten de kinderen geen plezier beleven.
Zonde!

Uitstapje White Beach

Gepakt en gezakt stonden we klaar in onze mini rokjes om te vertrekken richting White Beach. Vol goede moed vertrokken we dan ook op zondagmorgen 08.00 uur richting bus PDP. Eenmaal aangekomen was er helemaal geen bus te zien. Normaal zou het een plein moeten zijn met minstens 20 bussen.

Niets, nada, nopes,… Maar wij zouden en gingen naar White Beach gaan. Even informeren bij een andere buschauffeur. Die bussen rijden niet op zondag zei hij. Maar hij wou wel afwijken van zijn route om ons tot daar te brengen. Dat ging ons natuurlijk veel geld kosten.
Maar dat gaf helemaal niet want wij wouden zonnen op White Beach.

Na drie kwartier rijden konden we uitstappen. We zochten ons een hutje en installeerden ons. Na een half uurtje zon kwam er een regenwolk. Snel, snel onder ons hutje.

Na een half uurtje regen konden we terug zonnen. Zalig !

Maar het zonnen duurde niet lang waar daar was terug een regenwolk.
Zo ging het de hele dag door.

White Beach …. Wat een regenparadijs.

Kort verslagje

Hellow hellow,

Vandaag is ons tweede actieve stageweek begonnen. Voor mij begon deze goed want mijn mentor was jarig. Een verjaardag wordt hier heel uitbundig gevierd, niet normaal. Die kls hebben bijna de hele ochtend moeten eten. Eerst kregen ze nasi, dan popcorn, daarna een snoepje, dan kregen ze weer popcorn en als slot kregen ze nog een koekje. Na die nasi stond mijn buik al op ontploffen maar mijn kls bleven gezellig verder eten. Niet normaal.

Ik had voor mijn mentor een kader gemaakt met daarin een tekstje met een foto van haar en een foto van mij met de kls. Ze was heeeeeeeeeel tevreden met deze cadeau. Ze kon er maar niet over zwijgen. Deze kader krijgt een heel speciaal plekje bij haar thuis. Het is wel tof om dat te weten.

De directrice kwam me vandaag meedelen dat ik toch stage mag blijven geven in die klas. De Nederlandse studente gaat lesgeven bij de 4-jarige kls. Ik ben wel blij want ik begon mijn kls nu pas te kennen en dan zou ik terug naar een andere klas moeten. Waar ik terug van nul zou moeten beginnen.

Morgen moet ik geen lesgeven maar is het godsdiensttraining voor de lkn. Ik ben eens benieuwd wat ik hiervan moet verwachten.

Ik heb er nog wat foto’s bijgeplakt zodat jullie nog wat indrukken kunnen opdoen van mijn stageklasje.

Veel zonnige groetjes
Sara
xxx

Een voorstelling van mijn stageschooltje.

Hellow everybody,

Hier een kort verslagje over het reilen en zeilen op mijn stageschool.
Ik word er heel goed behandeld en mijn mentor is de max. Jammer genoeg moet ik waarschijnlijk volgende week in een andere klas stage geven omdat er een Hollandse studente komt en zij mag enkel bij de 5-jarige kls staan.
Mijn mentor vindt dit heel jammer want we komen heel goed overéén. Zij zegt dat het net is alsof we elkaar al jaren kennen en daar heeft ze gelijk in. Maar doordat ik bij de 4-jarige ook les mag geven zal ik uiteraard nog meer ervaringen opdoen.

’s Ochtends wordt telkens de vlag gehesen terwijl de kls het volkslied zingen. Dit is een heel mooi ritueel. Deze week moest ik dit in goede banen leiden. Het is allemaal moeilijker dan ik dacht. De vlag moet bv. in het midden van het lied in het midden van de paal zijn, begeleidt jij dan maar eens een kl die de vlag te vlug naar boven hijst. Maar ja, oefening baart kunst!

Na dit ritueel gaan alle kinderen naar de klas. Dan wordt er dagelijks gebeden. De kls kennen een heel repertoire van godsdienstige liederen en versjes. Ze kennen zelf: ‘Het was op een dag bij het meer…’. Jaja, één van de klassiekers. Na het bidden hebben we meestal een taalactiviteit. Nieuwe woorden worden er bij de kls echt ingepompt. Gelukkig kunnen wij met onze voorgaande ervaringen deze lessen wat speelser maken.
De manier van lesgeven verschilt met die van ons. Zo zijn de leerkrachten veel strenger en moet er echt gewerkt worden. De kinderen komen naar school om te leren. Terwijl bij ons het spelen nog altijd centraal staat. Maar ik heb me al goed aangepast aan hun onderwijssysteem. Ik heb een middenweg gevonden tussen onze manier van werken en die van hen.
Gelukkig kan ik rekeningen op de nodige uitleg van mijn mentor.
Bepaalde activiteiten zijn wel te vergelijken met die van ons maar ze worden gewoon op een andere manier gegeven. Hierbij maak ik meestal gebruik van de manier waarop wij het geleerd hebben. Mijn mentor staat hier gelukkig heel positief tegenover.

Volgende week dinsdag is het godsdiensttraining voor de leerkrachten Ik ben eens benieuwd wat ik daar allemaal te horen ga krijgen. Het is tof dat ik hier ook eens kennis mee kan maken. Hopelijk kan ik enkele zaken uit deze training integreren in mijn lessen.
Op vrijdag hebben we een grote carnavalsstoet op school. Alle kinderen hebben er al veel zin in en wachten al vol spanning af. Ik ben eens benieuwd hoe het er hier aan toe gaat. Waarschijnlijk wordt dit nog uitbundiger gevierd dan bij ons. Mijn ‘carnavalskostuum’ ligt alvast klaar.

Ahoi

Piraat Sara

Wat een schatjes he.

Mee doen op een lied vinden ze heel tof.

.

Ze zij heus niet de hele tijd zulke goeie vrienden.

Zo zitten ze dus de hele dag te werken aan hun tafel.

Hallowkes,

Hier met Joke. We zijn een week ver dus vond ik dat het tijd was om even toe te lichten hoe het er in mijn stageklas aan toe gaat.

Mijn eerste dagen waren soms wel hard. Ik hoorde tijdens mijn eerste 10 minuten dat er 6 kinderen in een stichting wonen waar kinderen met aids worden opgevangen. Dat kwam wel heel hard aan. Zo kleine kinderen die nog een heel leven tegemoet zouden moeten gaan … Het is echt wel hard.

Donderdag 1 februari had ik mijn eerste observatiedag in de klas van juf Belfort bij de 5 jarige kleuters. Om 8 uur starten de lessen maar ik zag geen juf. Na 10 minuten werden de kinderen echt druk en besliste ik om mezelf al eens voor te stellen. Ze wisten al veel over vliegtuigen van KLM en Hollandse studentes. Er was daar ook een kleuter die zei dat ik wit was. Opeens hadden ze het precies allemaal door we hielden er een kort gesprekje over.

De eerste kennismaking verliep vrij goed en ontspannen. Rond half 9 was de juf nog niet in de klas dus startte ik een kleine activiteit op. Jammer genoeg was er helemaal niets aanwezig in de klas dus moest ik het redden met liedjes en kringspelletjes. De kinderen vonden het heel leuk. Ik vertelde toen ook nog een verhaaltje voor de kinderen. Daarbij had ik de aandacht van de hele klas. Verhaaltjes horen ze dus graag.
Rond 9.15 kwam de juf de klas binnen en melde mij dat ze om 10 uur alweer weg moest. Ik heb helemaal niks kunnen observeren want ze zat drie kwartier haar papieren in orde te brengen.

Vrijdag startte ik met actieve stage. Thema gebouwen. De kinderen moeten hier veel leren. Heel veel en niet op een speelse manier. Ze zitten allemaal op een stoel achter een tafeltje. De kinderen moeten heel de dag (van 08.00 tot 12.00) blijven zitten. Van 10 tot 10.30 hebben ze pauze en kunnen ze een stuk brood eten en iets drinken. Ook dit moet allemaal aan de tafels gebeuren. Als hun eten op is moeten ze hun tas weg zetten en stil wachten op hun stoel.

Om gek van te worden. Ik heb al gezien dat ze 75 minuten gewoon moesten wachten. Die kinderen worden gek en de leraren schreeuwen er tegen dat ze stil moeten zijn en rusten want ze zijn moe!

Wat een verschil met ons onderwijs. Ik heb hier echt wel al dingen gezien waarvan ik denk: “Zo ga je toch niet met kleuters om.”
Iedere morgen starten ze met het zingen van bijbelse liederen (30 minuten aan een stuk) en doen ze een gebed. Ze bidden 4 keer op een dag.
Ze moeten heel veel respect tonen tegenover volwassen mensen en moeten gehoorzamen. Een kind mag zijn eigen niet zijn.

Er zit al een week stage op. Het is zeer druk en er kruipt veel tijd in.
Gisteren heb ik kleurrijke blokken gekocht voor de school omdat ze niet veel materiaal hebben. Het materiaal dat ze wel hebben ziet er helemaal niet aantrekkelijk uit (donker en grijs). Morgen mogen ze er voor de eerste keer mee spelen. Ik ben eens benieuwd hoe ze zullen reageren.
Ik plaats er hier dan zeker foto’s van.
Volgende week sta ik in de klas van juf Daans bij de 4 jarige kleuters (kinderen gaan hier naar school vanaf 4 jaarr). Benieuwd wat ik daar zal meemaken.

Tot hoors, greetz Joke

Even genieten!

Ons eerste weekend.

Op vrijdag was het een echte relaxdag. Gezellig samen shoppen en lekker niks doen. Eindelijk eens rust na onze eerste (zware) week>
Op zaterdag moesten we eerst wat voorbereiden. Jaja het echte werk gebeurd hier ook door de kleuterleidsters in spe. Terwijl onze collega's van lager nog altijd kunnen genieten van de zon en de terrasjes. Van werken komt nog niet veel in huis (observeren, observeren en af en toe eens reflecteren, hihi) Maar ze doen hun best om het gezellig te houden in huis. Het echte werk zal er voor hen ook vlug aankomen. Zij moeten tenslotte in zes klassen observeren en wij in 3.

In de namiddag trokken we naar het zwembad, of beter gezegd ons prive-zwembad. Den Dennis bracht ons naar een club in de rijkere buurt. Toen we daar toekwamen waren we helemaal alleen. Als echte touristen zochten we naar het beste plekje in de zon. Echt vakantie! Na een drietal uur werden we afgehaald door een chauffeur van Dennis, op naar ons huisje.

Toen we 's avonds gezellig zaten te praten, sprongen Joke en Kim hysterisch op en riepen: DE RAT (Joke had ze namelijk 's middags al eens zien piepen, of we haar geloofden bleef nu geen raadsel meer want ze liep in onze keuken.) Door hun gegil stormden Marie en ik ook maar naar buiten. Daar stonden we dan achter ons hekken, zonder schoen, GSm en sleutels.
Als echte helden gingen Joke en Sara het huis in om de gsm te haen en onze sleutels. Onderweg grepen we naar onze slippers. Marie deed dan maar een telefoontje naar onze huisbaas. Dennis ging juist baden. Na een kwartiertje stond hij daar. Hij inspecteerde het hele huis maar de rat was al gaan lopen. Hij verzekerde ons dat de rat hier zeker niet woonde en gewoon eens op bezoek kwam. Jammer genoeg hadden wij ze niet uitgenodigd, hoe onbeleefd! Maar ja.
Rond kwart na twaalf konden we toch in ons bedje. Opeens opnieuw Joke: EEN KAKKERLAK! Maar ja wat is dat in vergelijking met een rat en de kakkerlak verliet ons huis zonder tegenstrippelen. We kropen heel voorzichtig onder ons muggenet (dit wel na een laatste check)

Zondagochtend moesten we terug voorbereiden. Terwijl de dames van lager ons huisje helemaal schoonmaakten. (Dit om de ratten zeker buiten te houden, niet dat het al vuil lag) Elk zijn taak he. Na het maken van de voorbereidingen trokken we richting palmentuin om te genieten van een amazonemarkt. Maar de teleurstelling was groot toen we merkten dat er maar een vijftal kraampjes stonden. Natuurlijk vonden we iets om te kopen, de eerste souveniers zijn binnen.
Na het marktje gingen we gezellig nog iets eten en drinken.
Eenmaal thuisgekommen moesten de keuterleidsterkes nog wat knutselen. Na dit werkje konden we nog even ontspannen.

Tot zover ons eerste weekendje. Nog 9 te gaan!

Zonnige groetjes
Sara en Joke

Bezoek aan CPI

Vandaag naar het CPI .
We kregen een rondleiding in de school en alle concrete afspraken werden gemaakt. Maakten ook al kennis met onze stagebegeleiders.

De rondleiding gaf ons een raar gevoel. We werden in verschillende klassen voorgesteld. We waren echte toeristen.
De klassen bestaan er uit betonnen muren en hekkens als ramen. Tafels en banken zien er afgeleefd uit.

We kregen een huisje waar we met ons 4 kunnen verblijven.
Sara en ik slapen beneden en hebben een keuken, een woonkamertje, een badkamer en elk een slaapkamer. De twee studenten van lager onderwijs slapen boven en hebben dezelfde indeling. Koken en eten doen we gezellig samen.

We hebben een heel bezorgde huisbaas. Hij belt ons alle dagen wel een 4 tal keer. "Hoe gaat het" vraagt hij dan.

Ik en Sara zitten elk op een ander school.
Sara moet in de klas van de 5 jarigen staan en ik 3 klassen. Twee keer bij de 4 jarigen en 1 keer bij de 5 jarigen.

De groepen zijn veel kleiner als verwacht.
Sara 24 kleuters en ik twee van 18 en 1 van 28.

Morgen starten we met actieve stage. Ons mentoren zijn op verlof dus komen wij al handig van pas. Vandaag ben ik al onverwacht moeten starten: mijn mentor kwam 1.30 uur te laat naar school en ging een uur vroeger weg. Dus moest ik de klas maar eventjes overnemen.

We hebben al veel meegemaakt. Te veel om allemaal op te noemen.
We houden jullie op de hoogte.
Greetz

Ons eerste verslagje

Hier onze eerste post.

Zondag zijn we goed geland. Stipt om half 2 in de middag.
Het CPI zou ons komen op halen maar er bleek dus een vergissing te zijn.
Pas om 5 uur was ons vervoer er.

Terwijl we 3 uren zaten te wachten haden we wel animatie genoeg.
"Actie" was het eerste dat we hoorden toen we stonden te wachten.
Bleek dat ze daar een film aan het opnemen waren. Onze eerste rol is binnen.
Wij staan op de achtergrond uiteraard.

Even later maakten we kennis met de Surinaamse mannen. Eche charmeurs, amaai.
Vervelde mannen op de luchthaven dus. 4 blanke vrouwen trekken natuurlijk wel veel aandacht.

Diezelfde dag maakten we nog kennis met de directeur van het CPI, onze contactpersoon.
Hij stelde voor om morgen naar zijn school te komen om half 8.
Niet uitslapen dus.
We zaten pas om 22.00 uur in ons bed en om 06.30 moesten we er alweer uit.

Groetjes Joke en Sara